روزنوشت های شخصی من

چهل سالگی
سلام خوش آمدید

۴۶ مطلب با موضوع «روزمرگی» ثبت شده است

کلمات برای ما دریچه ای به ذهن و خیال ماست. با هر کلمه تصویری در ذهن ما شکل می گیرد که از آن تجربه داشته بوده ایم. تصویر سازی از چیزی که ندیده ایم مگر با توصیف کلمه غریب با کلمه ای آشنا ممکن و نزدیک به واقعیت می شود. مثلا من اسم یک غذای محلی را برایتان بگویم که شما تاکنون ندیده اید برایتان تداعی چیزی را نمی کند مگر این که من در ادامه بگویم شبیه آش رشته است با این تفاوت که مثلا نخود ندارد، این گونه ذهن شما تصویری از این غذا خواهد ساخت.

بعضی کلمات تعریف و تصویر واضحی دارند. مثلا قرمز. مثلا ساعت.ولی تصویر بعضی کلمات بسته به زندگی زیسته افراد متفاوت است. عشق.آزادی. زندگی .

در خصوص زندگی شما چه تعریفی دارید؟ آیا زیستن و زندگی به معنای نفس کشیدن و داشتن علایم حیاتی می دانید؟ آیا زیستن را زیسته اید؟

تعریف و تصویر بعضی کلمات بودن ما را می سازد. این تعریف می تواند از مسیر تجربیات شخصی مان باشد و یا از دریچه زندگی دیگرانی که نوشته اند یا به تصویر کشیده اند و یا گفته اند.

من فکر می کنم باز کردن این دریچه از تجربیات و تصاویر و تعریف های دیگران بسیار بسیار راهگشا و سیر و سفری لذتبخش و آموزنده را به همراه خواهد داشت.

دریافت
عنوان: جان جهان
حجم: 5.4 مگابایت

09:05:21

  • ۰ نظر
  • ۰۲ خرداد ۰۳ ، ۰۹:۰۵
  • کامران

باش تا نفرین ِ دوزخ از تو چه سازد،
که مادران ِ سیاه‌پوش
ــ داغ‌داران ِ زیباترین فرزندان ِ آفتاب و باد ــ
هنوز از سجاده‌ها 
 سر برنگرفته‌اند!

دریافت
حجم: 6.36 مگابایت

08:53:45

  • ۰ نظر
  • ۳۱ ارديبهشت ۰۳ ، ۰۸:۵۳
  • کامران

چیزی که حس می کنم اینه که دارم در یک سیستم وبلاگی متروکه مطلب می نویسم. علی رغم امکانات قابل قبولی که بیان فراهم کرده است، و پخش نکردن تبلیغات در وبلاگ ها و تنظیمات خوبی که برای انتشار هر مطلب داره و مزایای فراوون دیگه اش، احساس می کنم متولیان این سیستم ، بیان را رها کرده و به حال خود گذاشته اند. چیزی که ادعای آن را دارد و از اول حتی بدون دعوتنامه امکان استفاده از این سیستم وجو نداشت ، حالا با یک سیستم بی در و پیکر و بدون مدیریت مواجه هستیم. وقتی لیست وبلاگ های به روز شده بیان را نگاه می کنیم با انبوه وبلاگ های تبلیغاتی و غیر مولف و بی کیفیت و اسپم مواجه هستیم.این وبلاگ الان سر لیست وبلاگ های بیان است.

وبلاگ

لیست وبلاگ های برتر بیان مربوط به سال 96 است.(6 سال از سال 96 گذشته است)

در سیستم تماس با بیان هم خبری نیست و هیچ پاسخگویی وجود ندارد و شماره تلفن سیستم بیان هم قطع است!

حتی سرویس های مزخرفی مانند بلاگفا و بلاگ اسکای هم اینطوری به حال خودشون رها نشدن.

دریافت
عنوان: نگو بدرود
حجم: 8.02 مگابایت

23:21:10

  • ۰ نظر
  • ۲۸ ارديبهشت ۰۳ ، ۲۳:۲۱
  • کامران

امروز در انتظار گودو اثر ساموئل بکتدر انتظار گودو رو امروز شروع کردم. حکایت دو انسان فقیر و فلاکت زده که به دعوت گودو زیر درختی خشک سر راه به انتظار او نشسته اند.روز اول بعد از کلی انتظار کودکی به ایشان اطلاع می دهد گودو امروز نمی آید ولی فردا حتما خواهد آمد. آن دو فردا دوباره زیر درخت به انتظار می نشینند و پس از زمان طولانی انتظار همان کودک با این پیام که گودو امروز نمی آید ولی فردا حتما خواهد آمد دوباره به سراغشان می آید ولی ولادیمیر و استراگون تصیمیم خود را می گیرند.(برید کتاب رو بخونید!)

ماجرا به هر حال ماجرای آشنایی برای ما است و هر سخنی در این مورد اضافه و به گزاف است.

دریافت
عنوان: لب خندان تو
حجم: 13.1 مگابایت

08:51:12

  • ۰ نظر
  • ۲۶ ارديبهشت ۰۳ ، ۰۸:۵۱
  • کامران
دوش دور از رویت ای جان جانم از غم تاب داشت           
ابر چشمم بر رخ از سودای دل سیلاب داشت
در تفکر عقل مسکین پایمال عشق شد با پریشانی دل شوریده چشم خواب داشت
کوس غارت زد فراقت گرد شهرستان دل شحنه عشقت سرای عقل در طبطاب داشت
نقش نامت کرده دل محراب تسبیح وجود تا سحر تسبیح گویان روی در محراب داشت
دیده‌ام می‌جست و گفتندم نبینی روی دوست خود درفشان بود چشمم کاندر او سیماب داشت
ز آسمان آغاز کارم سخت شیرین می‌نمود کی گمان بردم که شهدآلوده زهر ناب داشت
سعدی این ره مشکل افتادست در دریای عشق اول آخر در صبوری اندکی پایاب داشت

دریافت
عنوان: دوش دور از رویت ای جان،جانم از غم تاب داشت
حجم: 4.05 مگابایت


16:39:15

  • ۰ نظر
  • ۲۵ ارديبهشت ۰۳ ، ۱۶:۳۹
  • کامران

وقتی به چیزی یا کسی تقدس نسبت می دهیم آن چیز از هر گونه انتقاد و ایرادی مبرا می شود. این نقطه شروع سلطه جویی چیز مقدس می شود.باید بتوان به هر چیزی نگاه نقادانه داشت. نگاه نقادانه و اصلاح گرانه و تقدس در دو سوی یک جنگ نابرابر و غلط هستند. بدترین چیز مقدس سیستم حکومتی است. وقتی یک سیستم حکومتی نقاب تقدس بر می دارد دیگر خبری از اصلاح در آن نیست چرا که چیز مقدس اشتباه نمی کند.عذر خواهی نمی کند. اصلاح نمی شود و پاسخگویی هم ندارد.

حکومت بر خواسته از اراده جمعی مردم است و ارزش آن به نقاب تقدس نیست و تنها و تنها وظیفه یک سیستم حکومت برآوردن نیاز های اولیه همه مردم از جمله آزادی های اولیه انسانی، تامین امنیت و رفاه یک ملت است.و در درجه دوم توسعه و رشد و ارزش افزایی برای مردم است. این حکومت ارزشمند و ستودنی است ولی مقدس نیست.

باید بتوان به هر چیزی انتقاد کرد. انتقاد. این کلمه هیچ مرزی ندارد. انتقاد سازنده و غیر سازنده نداریم. حتی انتقاد هم مقدس نیست. باید مرز انتقاد و توهین البته مشخص باشد.

دریافت
عنوان: خط بکش
حجم: 26.5 مگابایت

10:11:58

  • ۰ نظر
  • ۲۴ ارديبهشت ۰۳ ، ۱۰:۱۱
  • کامران

یک نکته خیلی مهمی که باید بهش توجه کنیم اینه که وقتی رو به استراحت و طبیعت و ورزش اختصاص بدیم. درسته کار کردن لذت خودشو داره ولی اینها هم مهمه. الان که اردی بهشته باید طبیعت رو دریابیم و ازش لذت ببریم.

دوچرخه سواری هم این روزها حال و هوای خودشو داره و منم که عاشق این ورزشم. این ورزش خطرات و مخاطرات خودشو هم داره دیگه. این که توی جاده با ماشین یا موتور روت میگیرن یا یه دفعه نعره میزنن یا توی شهر در مسیر های دوچرخه سواری پارک کردن و راه رو سد کردن یا بساط کردن.واسه همین داشتن کلاه ایمنی با کیفیت و خوب توی این ورزش خیلی مهمه.اگه خانم باشی مسلما و متاسفانه این مسائل و مزاحمت ها بیشتر پیش میاد.

هر چیزی که میاد باید باهاش فرهنگشم بیاد.

توی قمقمه آب ، آب خالی نریزین. من معمولا یه سر قاشق نمک، یک قاشق شکر و کمی آب لیمو تازه به قمقمه آب اضافه می کنم. اینطوری املاح بدن افت نمی کنه و می تونین مسافت های طولانی تری رو رکاب بزنین. خرما و سیب رو هم من سعی می کنم همراهم داشته باشم که حین رکاب زدن و یا زمان استراحت بخورم.

وقتی رکاب میزنم هم ترجیح میدم یه هدست کوچیک و تو گوش برو (خنده) بزنم و همزمان با رکاب زدن کتاب صوتی گوش کنم. دقت کنید از هدست های بزرگ استفاده نکنید! چون موتوریا هوس می کنن از سرتون بقاپن و ممکنه زمین بخورین و جز دزدیده شدن هدست گرون قیمت، خودتون یا دوچرخه آسیب ببینید.

دریافت

عنوان: گل های تازه شماره 176
حجم: 47.9 مگابایت

16:40:40

  • ۰ نظر
  • ۲۳ ارديبهشت ۰۳ ، ۱۶:۴۰
  • کامران

ما هر کدوم یک ظرف وجودی داریم که به مرور هرچی بیشتر توش میریزیم بزرگتر میشه. با چی پر میشه؟ با کلماتی که یادمی گیریم.با تجربه هایی که کسب می کنیم. با بازی هایی که می کنیم. و بالاخره با کتاب هایی که می خونیم.

این ظرف رو به امان خودش رها کنی همونقدی می مونه ولی این ظرف هیچ وقت لبریز نمیشه.

نمی دونم تجربه اشو داشتی یا نه. ولی اگه یک کتابو بار دوم به بعد بخونی هی می بینی یک چیزای جدیدی فهمیدی. این همون بزرگ شدن ظرف وجودیه  که ظرفیت بزرگتری برای درک مفاهیم بزرگتر و غنی تر ایجاد می کنه.

یک تجربه ای که من به کتاب خون ها می گم اینه که بجای اینکه چند کتاب بخونید ، یک کتاب خوب رو چند بار بخونید.

  • ۰ نظر
  • ۲۰ ارديبهشت ۰۳ ، ۲۱:۱۰
  • کامران

کتاب شوروی علیه شوروی با زبانی طنز آمیز و تلخ در باره شوروی سوسیالیستی دوره برژنوف و خروشچف صحبت می کند. روایت داستان گونه و روان و شیرین و در عین حال تلخ است.این کتاب به وقایع روزمره در شوروی تحت زمامداری حاکمان توتالیر می پردازد. روایت حاکمانی که غرب را دشمن خود می خوانند ولی خود و فرزندان خود مرتب و مدام با بودجه دولتی به غرب سفر می کنند و بعضا شهروند کشور های غربی هستند. روایت روز به روز فقیر تر شدن مردم و ادعای فتح قله ها توسط رهبران و مدیران سیستم سوسیالیستی. روایت خفقان و سانسور شدید بر مطبوعات و اخبار و کتاب ها و رسانه ها. روایت فروشگاه های خالی از اجناس برای فروش و پروپاگاندای حکومتی در فروشگاه دولتی از فراوانی اجناس.

روایت روایت آشنایی است و کتاب بسیار لذت بخش و جذاب. برای من ظهور و  شوروی سوسیالیستی از لنین تا گورباچف بسیار آموزنده و جذاب به نظرم می رسد  و برای من که "مجمع الجزایر گولاگ" و "مهیای رقصی در برف" را زندگی کرده ام، فوق العاده جذاب بود.

  • ۰ نظر
  • ۲۰ ارديبهشت ۰۳ ، ۱۶:۵۵
  • کامران

من از حوالی سال 1381که با اینترنت مواجه شدم با وبلاگ نویسی آشنا شدم و سرویس های مختلفی نظیر بلاگفا (که اولین بود) ، بلاگ اسکای، میهن بلاگ و سرویس وردپرس ( که خیلی سریع فیلتر شد) و بلاگ اسپات را تجربه کردم. احساس آرامش و آزادی و امنیت رو توی سرویس ها وردپرس و بلاگ اسپات می شد حس کرد ولی خب بودند کسایی که بخاطر نوشتن در سرویس های وبلاگ جان ارزشمندشونو از دست دادند.

من فکر می کنم از سال 91 عضو سیستم بیان شدم و با توجه به تجربه نوشتن در سرویس های ایرانی و حذف شدن نوشته هام و یا حذف کلی وبلاگم علاقه و تمایلی به نوشتن در سرویس های ایرانی نداشتم.بیان با سیستم به مراتب قوی تر که ایجاد کرده تمایل من را به نوشتن در وبلاگ احیا کرده است.

امیدوار هستم این تصور من و نظر من در خصوص این سرویس وبلاگ باقی بماند.

می نویسم تا زنده هستم.

پ.ن : یک وبلاگ قدیمی در این سیستم دارم که علی رغم چندین بار درخواست حذف، حذف نشده است. این هم از مشکلات سرویس بیان

  • ۰ نظر
  • ۱۸ ارديبهشت ۰۳ ، ۱۲:۱۰
  • کامران

در حکومت های توتالیر شبیه چین که حداکثر کنترل  شهروندان را مدنظر قرار می دهد، یکی از ابزار ها عکسبرداری روزانه از افراد و شهروندان است. این کار با ابزار های مختلفی که خواسته یا ناخواسته است‌ . روش های معمولی مثل گرفتن کارت های شهروندی از قبیل کارت های هویتی یا گذرنامه است. اما یک ابزار خیلی مهم عکسبرداری روزانه از شهروندان توسط دستگاه های خودپرداز است. هر دستگاه خودپردازحین عملیات بانکی از شهروندان عکس های مختلفی می گیرد.شهروندان چینی مرتب در معرض این عکسبرداری ها هستند.

  • ۰ نظر
  • ۱۶ ارديبهشت ۰۳ ، ۱۹:۴۲
  • کامران

هرچی یک جامعه به رفاه نزدیک تر باشه عطش توجه به مسایل ماورایی کمتر میشه. عکس این قضیه هم هست. هرچی یک جامعه به سمت سقوط بره افرادی که درگیر این مسائل هستند بیشتر غرق می شن.

  • ۰ نظر
  • ۱۵ ارديبهشت ۰۳ ، ۱۷:۱۸
  • کامران

یک مساله ای که از آن برداشت های مذهبی میشه دلگیری عصر جمعه است. که به امام دوازدهم شیعه مربوطش می کنند. این مساله دلگیری روز تعطیل در همه دنیا وجود داره.عصر یکشنبه در کشورهای دیگه هم مشابه عصر جمعه ماست. دلیلشم آزادیه. ما در بقیه روزهای هفته برنامه داریم و معمولا موظف به انجام امور محوله هستیم. به فرمایش یالوم آزادی منجر به روان نژندی می شود.

یکی از کاربرد های مذهب همین سلب آزادی است که مانع روان نژندی های ناشی از این ساحت می شود.

  • ۰ نظر
  • ۱۴ ارديبهشت ۰۳ ، ۱۸:۵۴
  • کامران

یکی دیگر از جنبه هایی که سیستم در ایران نابود کرده بی معنی و گاهی بد معنی کردن کلمات است. ضمن احترام به قشر معلم ، اطلاق کلمه فرهنگی به این قشر قالبا محترم اشتباه است.

من فکر می کنم فرهنگی کسی است که در سال حداقل دو سه کتاب خوب بخواند، یکی دو تئاتر خوب و سه چهار تا فیلم خوب ببیند و یک آلبوم موسیقی خوب بشنود که در واقع خیلی از معلم ها در سی سال خدمت خود به این مسائل نزدیک هم نمی شوند.

  • ۰ نظر
  • ۱۳ ارديبهشت ۰۳ ، ۱۹:۴۱
  • کامران

امروز روز جهانی کارگره. امروز رو در شرایطی میگذرونیم که با حقوق یک روز مطابق قانون با توجه به تورم شدید، عملا خرید ناچیزی می توان کرد. برای من حقوق روزانه ام کفاف یک وعده نهار هم نمی دهد. در این روز با این وضعیت در مورد حق کارگر صحبت کردن بیشتر شبیه شوخی است. این روزها دارم کتاب سرگذشت ندیمه رو می خونم. توی هفته ای که گذشت کتاب های سقوط و بیگانه رو خوندم . هر دوش خیلی خوب بود.

بیگانه

توی ویکی پدیا خلاصه کتاب بیگانه رو اینطوری میخونیم.

این کتاب داستان یک مرد درونگرا به نام مرسو را تعریف می‌کند که مرتکب قتلی می‌شود و در سلول زندان در انتظار اعدام خویش است. داستان در دههٔ ۳۰ در الجزایر رخ می‌دهد.

داستان به دو قسمت تقسیم می‌شود. در قسمت اول مرسو در مراسم تدفین مادرش شرکت می‌کند و در عین حال هیچ تأثر و احساس خاصی از خود نشان نمی‌دهد. داستان با ترسیم روزهای بعد از دید شخصیت اصلی داستان ادامه می‌یابد. مرسو به عنوان انسانی بدون هیچ اراده به پیشرفت در زندگی ترسیم می‌شود. او هیچ رابطهٔ احساسی بین خود و افراد دیگر برقرار نمی‌کند و در بی‌تفاوتی خود و پیامدهای حاصل از آن زندگی اش را سپری می‌کند. او از این که روزهایش را بدون تغییری در عادت‌های خود می‌گذراند خشنود است.

همسایهٔ مرسو که ریمون سنته نام دارد و متهم به فراهم آوردن شغل برای روسپیان است با او رفیق می‌شود. مرسو به سنته کمک می‌کند یک معشوقهٔ او را که سنته ادعا می‌کند دوست دختر قبلی او است به سمت خود بکشد. سنته به آن زن فشار می‌آورد و او را تحقیر می‌کند. مدتی بعد مرسو و سنته کنار ساحل به برادر آن زن («مرد عرب») و دوستانش برمی‌خورند. اوضاع از کنترل خارج می‌شود و کار به کتک‌کاری می‌کشد. پس از آن مرسو بار دیگر «مرد عرب» را در ساحل می‌بیند و این بار کس دیگری جز آن‌ها در اطراف نیست. بدون دلیل مشخص مرسو به سمت مرد عرب تیراندازی می‌کند که در فاصلهٔ امنی از او از سایهٔ صخره‌ای در گرمای سوزنده لذت می‌برد.

در قسمت دوم کتاب محاکمهٔ مرسو آغاز می‌شود. در این‌جا شخصیت اول داستان برای اولین بار با تأثیری که بی اعتنایی و بی‌تفاوتی برخورد او بر دیگران می‌گذارد رو به رو می‌شود. اتهام راست بی خدا بودنش را بدون کلامی می‌پذیرد. او رفتار اندولانت (اصطلاح روان‌شناسی برای کسی که در مواقع قرار گرفتن در وضعیت‌های خاص از خود احساس متناسب نشان نمی‌دهد و بی اعتناء باقی می‌ماند- از درد تأثیر نمی‌پذیرد یا آن را حس نمی‌کند) خود را به عنوان قانون منطقی زندگی‌اش تفسیر می‌کند. او به اعدام محکوم می‌شود. آلبر کامو در این رمان آغازی برای فلسفهٔ پوچی خود که بعد به چاپ می‌رسد، فراهم می‌آورد.

سقوط طوریه انگار یکی نشسته داره واستون حرف میزنه . چقدم حرفاش شیرینه و به دل می شینه.

  • ۰ نظر
  • ۱۲ ارديبهشت ۰۳ ، ۱۱:۲۸
  • کامران