روزنوشت های شخصی من

دیشب با یکی از بچه های خوب کوه صحبت می کردم که اسفند ماه پارسال در صعود از دماوند حدودا سی صد متر سقوط داشته و خدا رو شکر تونسته زنده برگرده. نکات مهمی رو گفتن که به نظر من چند نکته حائز اهمیت تر بود.

1- تمکین به تصمیم جمعی :ظاهرا صعود به دلیل  وضعیت آب و هوایی میسر نبوده و تصمیم به برگشت می گیرن. مهمه که همه با تصمیم جمعی همراهی کنن.

2-قبول مسئولیت و تفویض نکردن آن به کسی که آمادگی آن را ندارد: چیزی که من از این ماجرا درس گرفتم مسئولیت رو به کسی که امادگی شو نداره تفویض نکنم.

3-توجه به تجهیزات.(کفش و کرامپون و هد لایت)  چیزی که خیلی توجهمو جلب کرد داشتن تجهیزات مناسب توسط این دوستم بوده که روشن موندن چراغ هدلایت یکی از دلایل پیدا شدن راحت ایشون بعد سقوط بوده.و کفش و کرامپون با کیفیت به توقف سقوط کمک مهمی کرده .

4- وجود گوشی موبایل یا GPS : پس از حادثه با تماس موقعیت مکانی خودشونو اعلام می کنن . گرچه بعد از 24 ساعت ولی بالاخره امدادگر ها میرسن.

5-داشتن لباس مناسب فصل : علی رغم سقوط و افت فشار خون احتمالی پس از آن و برودت -30 درجه سانتیگرادی داشتن لباس مناسب برای بقا خیلی به نظرم مهم اومد و با دیدن عکس های حادثه به نظرم اومد که با این شرایط اگر دوستم لباس مناسبی نداشت شرایط برای بقا اصلا مناسب و ممکن نبود.

یک نکته ای که هست و خیلی به نظرم مهمه اینه که بعضی از کوهنوردا میرن کوه که بمیرن و متاسفانه ما جامعه کوهنوردی رسم بدی که داریم از مرده ها و آسیب دیده ها تجلیل می کنیم. به هر حال کوهنوردی یک ورزشه و برای سلامتیه نه برای مردن.