مرگ
در مقابل هر چیزی هر موقعیتی هر دستاوردی، خود زندگی بالاتر و برتر است. مثلا اگر از شما بپرسند حاضرید یک بیل گیتس مرده باشید؟ حاضرید ایلان ماسک باشید ولی مرده باشید؟ حاضرید پادشاه یک کشور باشید ولی در عوض موهبت زندگی از شما سلب شود؟ یک مغز سالم قطعا پاسخ خیر می دهد. موهبت زندگی و زنده بودن در جهان بالاترین و ارزشمند ترین دارایی تمامی موجودات زنده و انسان است. شما باید در وهله اول از موهبت حیات بهره مند باشید تا به هرم مازلو بخواهید فکر کنید و از آن بالا بروید و به راس هرم برسید.
امّا مرگ در مقابل زندگی هم موهبت بزرگی است و این موهبت مرگ است که زندگی را ارزش می دهد و بدون آن زندگی غیر قابل تحمل می شود. گرچه این هدیه برای بازماندگان سخت باشد ولی نمی توان ارزش این موهبت را کتمان کرد.
مادر بزرگم رو دیروز در حالی به خاک سپردیم که بعد مدت ها آرامش را در چهره سختی کشیده اش دیدم. گرچه سخت است ولی نمی توانم ازین که زجر و عذاب بیماری اش تمام شده ناراحت باشم گرچه این موضوع که دیگر ندارمش سخت و غم انگیزه.
بعد از تو ما به قبرستان‌ها رو آوردیم
و مرگ، زیر چادر مادربزرگ نفس می کشید
و مرگ، آن درخت تناور بود
که زنده‌های اینسوی آغاز
به شاخه‌های ملولش دخیل می‌بستند
و مرده‌های آنسوی پایان
به ریشه‌های فسفریش چنگ می‌زدند
و مرگ روی آن ضریح مقدس نشسته بود
که در چهار زاویه‌اش، ناگهان چهار لاله‌ی آبی روشن شدند.
درباره نویسنده
کامران وفایی
من یک وبلاگ‌نویس چهل و اندی ساله‌ام که بیش از ۲۴ ساله در دنیای وبلاگ‌نویسی زندگی می‌کنم؛ زمانی که هنوز اینترنت برای خیلی‌ها یک دنیای ناشناخته بود. اینجا از کتاب‌هایی می‌نویسم که می‌خوانم، از فکرهایی که در ذهنم می‌چرخند، و از اتفاقات ساده و روزمره‌ای که گاهی بیشتر از هر چیز دیگری الهام‌بخش‌اند. نوشتن برای من فقط یک عادت نیست؛ راهی‌ست برای فکر کردن، مرور کردن، و گاهی حتی فراموش کردن. اگر دنبال نوشته‌هایی هستی که نه لزوماً پرزرق‌وبرق، بلکه صادقانه و بی‌واسطه‌اند، شاید اینجا جای خوبی برای مکث کردن باشد.